Nieuwsjunkie
Ik moet toegeven, ik ben een beetje een nieuwsjunkie. Ik heb het nieuws altijd al interessant gevonden. Als kind op de lagere school las ik bijvoorbeeld al dagelijks de krant. In Dubai, waar ik onder andere ben opgegroeid, was dat de Khaleej Times, die iedere ochtend bij ons bezorgd werd.
Tijdens de middelbare school las ik een tijdje de International Herald Tribune afgewisseld met USA Today. Waarom die kranten? We waren ondertussen verhuisd naar Rio de Janeiro en verbleven best lang in een hotel voordat we een huis hadden. En dat waren de kranten die dagelijks wisselend ’s ochtends voor de deur lagen.
Tot op de dag van vandaag kan ik het nieuws maar met moeite laten. Waar komt deze behoefte vandaan? Het fascineerde me altijd al wat er in de wereld gebeurde. Geschiedenis is ook iets wat me heel erg interesseert, dus deze twee interesses hebben vast met elkaar te maken.
De headline van deze week
Deze week ging het nieuws hier vooral over het Nederlands kabinet: een staatssecretaris en twee Tweede Kamerleden van de partij NSC stapten op. De reden? De wijze waarop er gesproken werd over bepaalde groepen binnen de maatschappij, waarbij hun groepsidentiteit centraal stond.
Een stukje persoonlijke geschiedenis
Waar wil ik heen met deze blogpost vraag je je misschien af? Je hebt al kunnen lezen dat ik als kind in Dubai en Rio gewoond heb. Mijn vader werkte voor KLM en werd als station manager uitgezonden. Zo ben ik geboren in Liberia. De volgende buitenlandse uitzending voor mijn vader was Casablanca. Daar is mijn zus geboren. Ik ben daar ook naar school gegaan: de Amerikaanse school. De volgende stop: Dubai. Daar ging ik naar de Britse school. Vervolgens werd het dus Rio, waar ik weer naar de Amerikaanse school ging.
Begin jaren 90 eindigde de periode van uitzending van mijn vader en kwam ik in Nederland te wonen. Omdat ik altijd in het Engels onderwijs heb gehad, ging ik ook hier naar een internationale school om tot slot naar de Hogere Hotelschool in Den Haag te gaan, omdat dat de enige Engelstalig vervolgopleiding was in Nederland destijds. Daar gingen toen ongeveer alle Nederlandse expat kinderen na de middelbare school ook heen.
Mijn identiteit
Na de verhuizing naar Nederland, kwam in mijn latere tiener jaren de grote identiteitscrisis voor mij. Wie was ik nou? Was ik Nederlander? Ik sprak vloeiend Nederlands, mijn ouders komen uit Nederland, ik had een Nederlands paspoort, mijn hele familie kwam uit Nederland, dus ik moest wel Nederlander zijn.
Maar ik voelde me helemaal geen Nederlander. Ik begreep de cultuur niet en voelde me hier heel erg lang ongelukkig en niet thuis.
Maar wat was ik dan wel? Iemand uit een van de landen waar ik ooit gewoond had misschien? Nee, dat ook niet. Was ik stiekem Brits of Amerikaans door mijn scholing? Nee, ook niet. Ik kwam er niet uit. Het voelde voor mij alsof ik een beetje van alles was.
Het werd toen nog ingewikkelder omdat ik er in mijn tiener jaren ook achter kwam dat ik homoseksueel was, dus ja, dan moest dat wel mijn identiteit zijn nietwaar?
Third Culture Kid
In mijn twintiger jaren kreeg ik een boek aanbevolen: Third Culture Kids. Dat boek was een en al herkenning. Na ik deze gelezen had, was er ineens innerlijke rust.
Wat ik altijd al voelde, werd bevestigd in het boek. Kinderen die zoals ik in verschillende landen hebben gewoond en tussen allerlei culturen zijn opgegroeid krijgen daar van alles van mee. En dan is het heel normaal dat ik me daarom ook een beetje van alles voel, maar me niet kan identificeren met één groep.
En dat is prima. Ik ben heel dankbaar dat ik deze rijkdom van ervaringen als kind heb mogen meemaken. Dat heeft er toe geleid dat ik als volwassene me heel makkelijk kan verbinden met anderen en ik ook heel makkelijk andere perspectieven begrijp.
De les die ik uit deze zoektocht meenam, is dat ik gewoon IK ben, met mijn eigen unieke geschiedenis. Dat ik in die zin hetzelfde ben als ieder ander mens, die ook een hele eigen geschiedenis kent. En dat alle afzonderlijke onderdelen die bij mij horen niet zijn wie ik ben!
Terug naar het nieuws
En nu eventjes terug naar hoe we over identiteit spreken in de samenleving. Ja, er zijn mensen die voor politieke redenen baat hebben om op een bepaalde manier over groepen te praten. Laten we die personen even voor wat ze zijn.
Voor de rest van ons is mijn stelling dat het koppelen van één stukje van wie iemand is (in dit geval nationaliteit of religie) aan iemands gehele identiteit niemand iets oplevert. Je reduceert iemand anders tot een klein deel van wie ze in hun totaliteit zijn, en doet ze daarmee tekort. En daar help je niemand mee.
Toen ik lang geleden werkte als steward, vond ik niks prettiger als uit het raam staren naar de aarde als ik een pauzemoment had. Er was altijd iets moois te zijn uit het raampje. En wat ik nooit zag: dat waren lijntjes of strepen die me vertelde waar het ene land eindigde en de volgende begon. Het herinnerde me eraan hoe vaak we onszelf beperken door kunstmatige scheidingen en labels. Zoom je helemaal uit en kijk je naar de gehele aarde, naar ons zonnestelsel of naar ons sterrenstelsel, dan kan je niet anders dan concluderen, wat maken wij het leven moeilijk met z’n allen!
Wat denk je over jezelf?
Wat belangrijk is om te beseffen is dat als jij jouw eigen identiteit baseert op maar één onderdeel van wie je bent, je jezelf ook enorm tekort doet. Je bent een multidimensionaal persoon, met zo veel verschillende kanten, en dat alles bij elkaar dat ben jij.
Laat ik ook enkele voorbeelden geven waarom jezelf op een beperkte manier identificeren niet zo handig is:
Je ergens mee identificeren is in een fictief verhaal geloven. Zo lang alles goed gaat, voel jij je prima. Zodra het niet goed gaat, dan valt alles als een kaartenhuis in elkaar.
Wie ben je dan wel?
Dat is een goede vraag. Ik zou zeggen, de grootste gemene deler: je bent mens. En daarmee verbind je jezelf met ieder ander mens, in plaats van jezelf te verwijderen door je te identificeren met maar een klein onderdeel van wie je bent. Je zou zelfs kunnen stellen dat je een ziel bent in een menselijk lichaam die een menselijke ervaring heeft. Als je dat gelooft, ben je zelfs verbonden met alles wat is.
Hoe doe je dat dan?
Je ergens mee identificeren is wat we noemen een overlevingsmechanisme. Door je bijvoorbeeld te verbinden met een groep, voel jij je veilig. Maar wat als je leert je veilig te voelen in jezelf?
Wat daarvoor nodig is, is dat je gaat werken aan jezelf: dat je alle overtollige bepantsering en manieren om je veilig te voelen loslaat en afleert, dat je stopt met acteren. Dan komt vanzelf wie je echt bent weer terug naar boven. En dat is in essentie wat we doen in de NLP-opleidingen die ik geef.
Nieuwsgierig
Is je nieuwsgierigheid gewekt en wil je zelf de diepte in te duiken, overweeg dan om deel te nemen aan de NLP-Practitioner in februari. Alle informatie over de opleiding is te vinden op deze pagina.