🛒 Vandaag gebeurde er iets opmerkelijks toen ik in de supermarkt in de rij stond bij de kassa. Er is maar één kassa open en er staat een lange rij. De sfeer is ontspannen en de mensen in de rij lijken geen haast te hebben. Er zit echter geen beweging in de rij omdat de kassière even naar een andere kassa is gelopen. Ze heeft niet voldoende cash in haar lade en is geld uit een andere kassalade gaan halen.
De kassière is een wat oudere en gezellige vrouw die wel houdt van een praatje. Onafgebroken is ze aan het babbelen met de vrouw die ze aan het helpen is. Het is een dorpssupermarkt, dus dat hoort er een beetje bij. Maar snel gaat het niet.
Er komt een wat chique geklede dame achter mij in de rij staan en al na een paar seconden gaat ze plotseling ineens bij de andere kassa staan waar de kassière het geld aan het halen is. Heel vriendelijk, en tussen haar verhaal door, geeft ze aan dat ze achter de andere kassa zit (waar wij allemaal in de rij voor staan).
Aan de gezichtsuitdrukking van de chique dame is te zien dat er bij haar emoties opkomen. Zuchtend loopt ze weg, loopt onze rij voorbij en gaat naar een kassa verderop waar een bordje staat: “kassa gesloten”. Ze zet het bordje krachtig weg en smijt haar boodschappen op de band. Dan blijft ze staan bij deze onbemande kassa. Er verschijnt een diepe frons op haar gezicht en ze kijkt de kassière (die nog steeds al kwebbelend bezig is met het cash probleem) doordringend aan en rolt haar ogen.
De kassière komt terug en ziet dat de mevrouw bij de verkeerde kassa staat. Heel lief legt ze uit dat de kassa is gesloten, maar omdat ze vindt dat zij de schuldige is aan het feit dat de vrouw daar staat, zorgt ze ervoor dat er snel een jongen komt om haar te bedienen. Ondertussen wachten wij braaf in de rij bij de gezellige kassière.
Wat ik zo interessant vond aan dit tafereel was dat de chique dame een hele andere reactie had op de situatie van de lange rij bij de kassa dan de rest van ons. Het zien van de rij triggerde bij haar allerlei emoties, dat was in ieder geval goed te zien in haar non-verbale uitdrukkingen.
Grote kans dat jij na het lezen van dit verhaaltje ook al je eigen verhaal hebt gemaakt over het gedrag van de chique dame (of misschien wel ook over de andere mensen in het verhaal). Dat deed ik ook terwijl ik daar in de rij stond. In mijn verhaal was ik vooral bezig met de chique dame die in mijn gedachten alles en iedereen de schuld aan het geven was van haar eigen frustraties.
Welke conclusie heb jij getrokken uit mijn verhaal?
Wat jij en ik er ook van hebben gemaakt, we zitten waarschijnlijk allebei fout. We weten namelijk helemaal niet wat er bij de chique dame (of in de anderen) van binnen afspeelde. Maar automatisch gaat ons brein het verhaal voor ons aanvullen om de situatie overzichtelijk en begrijpelijk te maken. We gaan voor onszelf invullen wat we niet weten. Wat betreft de chique dame gaan we op basis van ons eigen wereldbeeld invullen wat haar gedrag zou kunnen verklaren.
Dat noemen we “gedachten lezen“. We denken dan te weten wat een ander denkt of voelt. Maar dat kunnen we helemaal niet weten!
Toch doen we allemaal aan gedachten lezen. Wees je daar bewust van. Soms kan je (deels) gelijk hebben, maar de kans is groter dat je het mis hebt. Dat kan allerlei consequenties hebben als je daarop handelt en je verkeerd zit.
Wat kan je hieraan doen? Dat gedachten lezen gaat gewoon vanzelf, daar kan je niet veel tegen doen. Maar wat je wel kan doen is zo bewust mogelijk zijn en jezelf afvragen: klopt dit wel wat ik denk? Voor een gedeelte misschien wel en voor en gedeelte niet. Als je je bewust bent van het feit dat je per definitie alles wat je niet weet aan het invullen bent, dan word je vanzelf wat voorzichtiger in het maken van conclusies, en dat helpt al heel wat!